સુખ ક્યાં ? (Sukh Kyan)

નવસારી આદિનાથ સંઘના ઉપક્રમે ઉપધાનની આરાધના ચાલી રહી છે. (લાભાર્થી - શ્રમણોપાસક પરિવાર) આ ઉપધાનની આરાધનાની અનેક વિશેષતાઓમાં એક અનોખી વિશેષતા એ છે કે આરાધકોની નીવિમાં પીરસવાની ભક્તિ શ્રી સંઘના શ્રાવક-શ્રાવિકાઓ જ કરે છે.  (ભાઈઓને ભાઈઓ અને બહેનોને બહેનો જ પીરસે છે) દીવાળીના દિવસોમાં બપોરના ૧૨.૪૫ વાગે આવવું અને ૨.૧૫ સુધી પીરસવા માટે શ્રાવક-શ્રાવિકાઓ તૈયાર થશે? એ એક વાર મૂંઝવણ હતી... પણ ખૂબ ઉલ્લાસથી શ્રી સંઘ ભક્તિ કરે છે. જરૂર કરતાં બમણી સંખ્યામાં ભક્તિ કરવા સહુ તત્પર છે. તેમના 'વા

અમારા માટે પણ આ વિધાન છે – કોઇ પ્રતિબંધથી વિહાર નથી કરવાનો. ‘આ ક્ષેત્રમાં ગરમી ઘણી છે... પેલા ક્ષેત્રમાં ઠંકડ છે...’ આવું વિચારીને ત્યાં વિહાર ન કરી શકાય. કોઇને શારીરિક મોટી પ્રતિકૂળતા-બિમારી હોય, તેની વાત જુદી છે. ‘પેલા ક્ષેત્રમાં ચાતુર્માસ કર્યું છે... ઘણા લોકો પરિચયમાં આવ્યા છે... ફરી ત્યાં જઇ આવું, તો પરિચય જળવાઇ રહેશે... હું નહીં જાઉં, તો મારા ભક્તો બીજાના થઇ જશે...’ એવું વિચારીને તે ક્ષેત્રમાં જવું, તે પ્રતિબંધ છે – રાગ છે – મમત્વ છે. શાસ્ત્રકાર એની મનાઇ કરે છે- એ રીતે

‘શાસ્ત્રમાં કહ્યું હોય, તેટલું જ થાય.’ એવું માનવું–કહેવું, તે પરમાત્માના વચનનો ઘોર અનાદર છે, કારણકે સ્વયં પરમાત્મા જ કહી ગયા છે કે પૂર્વાચાર્યોની આચરણા પણ માર્ગ છે. બારસા સૂત્રમાં એક વાત આવે છે – અષાડ ચોમાસીથી ૫૦ દિવસ ગયા પછી અમે સંવત્સરી પ્રતિક્રમણ વગેરે પર્યુષણા-કલ્પ આચરીએ છીએ . શા માટે ? કારણકે અમારા પૂર્વાચાર્યો તેમ કરતાં હતાં . તેઓ શા માટે તેવું કરતાં હતાં ? કારણકે તેમના પૂર્વાચાર્યો તેવું કરતાં હતાં. આમ ત્યાં સ્પષ્ટપણે આચરણાને માર્ગ રૂપે જણાવ્યો છે. શા માટે આચરણાને માર્